5 MINUTEN MET ultratriatleet Jurand Czabański: "Ik wist vanaf het begin dat ik maar één kans had"

Maciej Mikołajczyk – Well.pl: Waar kwam het idee voor een 50-voudige IronMan vandaan?

Jurand Czabański: Het idee ontstond vlak na een mislukte wedstrijd in Italië. Daar probeerde ik het record te verbreken in de 30-voudige IronMan, maar de organisatie had helaas een averechts effect: de zwembadsystemen werkten niet goed en de wedstrijd werd na twee dagen zwemmen afgelast. Ik was toen erg teleurgesteld, en toen kreeg ik het idee om de langere afstand te lopen.

Waarom heb je voor Brazilië gekozen? Heb je ook andere landen overwogen?

Wij hebben geprobeerd deze uitdaging in de Verenigde Staten te organiseren, maar de kosten en de bureaucratie in dat land waren voor ons te hoog. Bovendien bood de organisator in Brazilië ons veel betere voorwaarden dan de Amerikanen.

Hoe waren uw voorbereidingen voor deze expeditie?

Ik begon eigenlijk al in december vorig jaar met trainen voor de 50-IronMan. Oorspronkelijk zou ik in maart in Florida aan de challenge beginnen. Vanwege organisatorische problemen moesten we die echter uitstellen tot juli/augustus. In mei vlogen we naar Brazilië, waar we het wereldrecord verbraken tijdens de 10-IronMan. Na de race vroeg de organisator of ik de 50-IronMan wilde proberen.

Wat heeft je het meest verrast op deze moorddadige route?

Het meest verrassende was het weer... Het was een anomalie. De mensen die daar woonden, hadden sinds hun kindertijd zulk weer niet meer meegemaakt – het was koud, ongelooflijk vochtig en bovendien waaide het enorm hard... Ik fietste meer dan 200 watt en mijn snelheid schommelde rond de 24 km/u. Onder normale omstandigheden zou ik veel sneller zijn gegaan, rond de 35 km/u.

Ben je al terug in het normale leven?

Ja, direct na terugkomst uit Brazilië hervatte ik mijn werk en dagelijkse routine.

Wat voel je nu? Trots, opluchting? Ben je mentaal veranderd na deze uitdaging?

Ik weet niet helemaal zeker wat ik voel... Trots, zeker, maar na het voltooien van deze uitdaging is mijn wereld en mijn dagelijks leven weer normaal. Ik sta niet te veel stil bij wat ik heb bereikt. Ik denk dat ik me meer richt op toekomstige plannen en uitdagingen – het is gewoon "verleden en voorbij".

Welke fase was voor jou cruciaal?

De zwaarste etappe was absoluut de fietsetappe. Het weer was me van begin tot eind niet gunstig gezind – windstoten tot 60 km/u, het was warm overdag en ijskoud 's nachts, en de luchtvochtigheid hield mijn kleren nat. En dan was er nog het ongeluk en de nekblessure… Ik had er enorme problemen door, maar ik heb er nooit aan gedacht om deze uitdaging op te geven. Mijn mentale problemen begonnen al tijdens het hardlopen.

"Ik heb geen talent, maar ik werk hard"

In een interview zei je dat hard werken en doorzettingsvermogen belangrijker zijn dan talent zelf. Kun je dit toelichten?

Ja. Ik denk niet dat ik talent heb, want ik zwem slecht en ren heel hard. Ik heb niet eens de bouw van een triatleet, maar ik besteed veel tijd aan training. Ik probeer mijn techniek te verbeteren en alles bij te benen door hard te werken. Het loont echt de moeite, want ik win wedstrijden en volbreng uitdagingen.

Heb jij de grens van je uithoudingsvermogen al bereikt?

Ik vond het niet, maar ik besefte dat ik het niet zou vinden... Tijdens het hardlopen stortte ik vaak in van uitputting – een keer viel ik en kon ik niet meer opstaan. Toen kwam mijn dochter naar me toe en zei dat ik de sterkste vader ter wereld was. Toen stond ik op en begon te rennen. Ik besefte dat we onze grens niet zouden bereiken totdat we vrijwillig "STOP" konden zeggen. Als het leven van mijn kind afhing van hoe lang ik zou rennen, zou ik waarschijnlijk veel verder rennen tot ik instortte – dat zou mijn grens zijn.

Hoe is je dieet veranderd na deze uitdaging?

Tijdens de challenge at ik alles wat mijn vrouw me gaf. Ik vertrouwde haar, dus zij bepaalde wat ze at. Na de challenge ging ik weer terug naar mijn gebruikelijke ontbijt: avocadotoast met een ei en salade.

Hoe was een avond bij Jurand Czabański? Kon je makkelijker in slaap vallen als je moe was?

Over het algemeen heb ik geen moeite met inslapen. Als ik mijn hoofd op het kussen leg, val ik meteen bewusteloos. Dat was ook zo tijdens de challenge, want ik viel in elke houding in slaap, of ik nu zat of lag. Ik sliep echter heel weinig, slechts 2-2,5 uur per dag.

Voelde je je veilig tijdens deze IronMan?

Ja, omdat ik wist dat mijn vrouw en dochter over me waakten en alles in de gaten hielden. Bovendien ben ik niet bepaald een angstig type.

Zou jij zonder adrenaline kunnen leven?

Helaas niet! Ik ben verslaafd aan adrenaline en dopamine. Ik probeer ertegen te vechten, maar de verslaving wint altijd.

Als je recordpoging mislukte, zou je het dan nog een keer proberen totdat het wel lukte?

Ik denk het niet. Financieel was het een enorm project, dat meer dan $ 100.000 kostte. Ik denk niet dat sponsors een tweede keer in mijn dromen zouden willen investeren. Ik wist vanaf het begin dat ik maar één kans had!

Heb je nog iets van Forrest Gump?

Forrest Gump was uniek. Hij hoefde zich niet voor te bereiden of sponsors te zoeken – hij was sterker dan ik, dus ik heb niet veel van zijn kwaliteiten (lacht).

Kijk je graag naar ultrasporters op tv? Welke andere sporten zou je graag eens willen proberen?

Over het algemeen volg ik niet veel andere deelnemers – alleen degenen met wie ik bevriend ben, en daar zijn er niet veel van. Volgend jaar wil ik graag een langere route kajakken. Ik heb nagedacht over de Yukon 1000.

Hoe belangrijk is de rol van uw familie in uw leven?

Mijn vrouw en dochter zijn mijn hele leven. Zij zijn de reden dat ik elke dag wakker word, train, werk en leef. Ik kan me een leven zonder hen niet voorstellen. Ze zijn de belangrijkste mensen ter wereld voor mij.

Vindt u de aandacht van de media voor u storend of is het juist andersom?

Ik ben geen fan van sociale media. Ik moet toegeven dat interviews ook niet mijn favoriete bezigheid zijn, maar het is echt fijn als mensen me een berichtje sturen en zeggen dat ik ze heb geïnspireerd. Dat geeft me echt een boost en de wil om door te gaan.

Bent u al aan het nadenken over uw volgende extreme project?

Ja, ik wil heel graag naar Atacama Spirits in Chili. Het is november dit jaar, maar mijn artsen staan ​​het nog niet toe. Ik moet mijn hart en lichaam wat rust gunnen.

Wat zou u Jurand Czabański aan het einde van ons interview willen toewensen?

Alleen gezondheid – de rest kan ik zelf bereiken. Ik heb een liefhebbende familie, een baan en een goede gezondheid, en daarom ben ik een van de gelukkigste mensen ter wereld. Het zijn niet geld of materiële bezittingen die ons geluk brengen, maar het gevoel geliefd te zijn door degenen die het dichtst bij me staan, en dat is wat ik heb.